Prof. PhD Gerhard Kruip, „The Church requires the special help of those who live in the world” (GS 44) – Encouragements and challenges of secularization for the Catholic Church today

Already Paul VI., in Evangelii nuntiandi, observed an increasing "split between the Gospel and culture" and called it "without a doubt the drama of our time". Today, this split seems to be even more unbridgeable. What I want to show in my statement, is that this problem is not well understood, if we conceive secularized world and modernity in opposition to the Christian Gospel, or – even more problematic – if we accuse modernity to be the only responsible for that split. What we must learn is that modernity itself contains Christian and human values which the Church cannot refuse, even if it did not always proclaim them (as, for instance, freedom of worship). This is why the Council Vatican II insisted that "the experience of past ages, the progress of the sciences, and the treasures hidden in the various forms of human culture, by all of which the nature of man himself is more clearly revealed and new roads to truth are opened, these profit the Church, too." (GS 44) With this attitude towards modernity (and postmodernity) the Church must engage into an open dialogue to reflect on its traditional moral doctrines and organizational structures.

Prof. dr Gerhard Kruip, „Kościół wymaga pomocy od tych, którzy żyją w dzisiejszym świecie” (KDK 44) – Impulsy i wyzwania sekularyzacji dla Kościoła katolickiego w obecnym czasie

Już Paweł VI w Evangelii nuntiandi zauważył rosnący „rozdział pomiędzy Ewangelią a kulturą” i nazwał go „bez wątpliwości dramatem obecnych czasów”. Dzisiaj, ten rozdział wydaje się jeszcze bardziej niemożliwy do pogodzenia. W moim referacie chciałbym przedstawić tezę, że problem ten nie jest dobrze rozumiany, jeśli pojmujemy zlaicyzowany świat i nowoczesność w przeciwstawieniu do Ewangelii, lub – jeszcze bardziej problematyczne – jeśli obwinimy (po)nowoczesność o odpowiedzialność za ten rozłam. Musimy przyjąć, że sama nowoczesność obejmuje chrześcijańskie i ludzkie wartości, których Kościół nie może odrzucić; nawet jeśli nie zawsze je głosi (jak na przykład, wolność wyznania wiary). To dlatego Sobór Watykański II podkreślał, że „doświadczenie minionych wieków, postęp nauki, oraz skarby ukryte w różnych formach kultury, poprzez które natura samego człowieka została bardziej ujawniona i otworzyły się nowe drogi do prawdy, też przynoszą korzyść Kościołowi” (KDK 44). Z takim nastawieniem wobec nowoczesności (i postmodernizmu) Kościół musi zaangażować się w otwarty dialog, aby zastanowić się nad swoimi tradycyjnymi moralnymi doktrynami i strukturami organizacyjnymi.